Atatürk Kültür Merkezi… Çocukluğum demek. Sonra lise yıllarım, göz bebeğim demek. Kendimi bildim bileli, sahneye konulacak her yeni müzikal ve oyunu bambaşka bir heyecanla beklerdim. Güzel babam ikiletmezdi hiç. Bazen günler öncesinden alınmış olurdu biletler. Son gece heyecandan kalbimin atışını ağzımda hissederdim. Aklıma kazınmış kostümler, oyuncular, orkestra çukuru…
Amacım kısa bir tatilden sonra, mutfağıma, fırınıma, hamuruma ve sizlere biran önce kavuşmaktı. Ancak hayatımda ilk kez, aşık olduğum mesleğime karşı kısa bir atalet yaşadım. Sebepleri malumunuz. Çok fazla derine inmeme gerek olmayacak.
Hafta sonu keyifli bir sohbet akşamı yaptık arkadaşlarımızla. Eski anılar, yeni hayatlar konuşuldu yine. Yakın çevremde herkesin bildiği bir korkumu paylaştım onlarla. Güldük tabii:) Karanlık kendimi bildim bileli en büyük korkum oldu. Büyüdüğüm evde uzun bir koridorumuz vardı. Tek başıma arka odaya gitmek zorunda kaldığım geceleri hatırladıkça, hala tüylerim ürperiyor. Büyükdükçe geçer diye bekliyordum ama en ufak bir değişiklik olmadı:)
Her geçen gün işler daha da kolaylaşır diye beklerken herşey daha farklı bir hal alıyor. Her paylaşımımdan sonra gelen yorumlar, olumlu ve olumsuz tüm eleştiriler beni daha da güdülüyor. Çoğunlukla sunduğunuz beğeniler, verdiği mutluluğun haricinde, bir o kadar da beni telaşlandırıyor. Bir sonraki fotoğraf bir sonrakinden daha iyi olmuyorsa paylaşmıyorum:) Bazı tariflerde zaman zaman aksilikler yaşıyorum tabii. Az da olsa içime sinmediği oluyor. Ancak bu reçete benim için çok başka. Meslektaşlarımın çok daha yakından bileceği, meraklısının ise mutlaka birkaç kez tatmış olduğunu düşündüğüm bir fransız ekmeği olan “Brioche” bana bu paylaşım için ilham verdi. Danışmanlık verdiğim restaurantlar çoğunlukla bu ekmeği kullanmak istiyorlar ancak içeriğinde bol tereyağı bulundurması ve uzun süren aşamaları olması sebebi ile ne yazık ki maliyet kontrolünü göz önüne alarak vazgeçiyorlar. Ben vazgeçemediğim için kendilerine bu reçeteyi kullanarak, farklı modellemeler ile sunumlar hazırlıyorum. Brioche ekmeğine en yakın lezzeti bu tarif ile yakaladım ve çok severek paylaşıyorum. Şu ana kadar geri çevrildiği hiç olmadı:) Bu defa sizlere, en dayanılmaz hali olan, çikolata kreması dolgulu versiyonunu hazırladım. Siz de, tatlı veya tuzlu ezmeler, meyveler, peynir …
Çok değerli birine, çok değerli bir günde, kendimce en değerli hediyelerden birini göndermiştim. Geçen sene bu zamanlar Fethiye’de, bahçenin en güzel yerine dikildiler. 10 gün önce ilk meyvelerin haberini ve fotoğraflarını aldım. Fidanlar ağaç olmaya karar vermiş ve ilk meyveleri görünmüştü bile.
Çocukluğumun büyük bir kısmını, İzmit’in Gündoğdu köyündeki evimizde geçirdim. Yaz geldiği gibi müthiş bir heyecanla bavulları hazırlayıp yola koyulurduk. Şimdilerde orta katlı binalarla dolu olan güzel mahallemiz, o zamanlar tam anlamı ile bir köydü…
Bir esnaf ile selamlaşmak geçmişe duyduğumuz özlemi gidermek için yapmaktan en keyif aldığımız şeylerden biridir. Yorgun argın eve dönerken, gülümseyen bir yüz görmek, hayırlı işler dilemek…
Yazmaya başladığım günden beri, sık sık çevremden benzer türde enerjiler alıyorum. Nazik beğeni ve takdirlerinin yanı sıra, gözlerinde küçük soru işaretlerine şahit oluyorum. Ben neden bu iş için bu kadar heyecan duyuyorum? Ne de olsa dünyayı kurtarmıyorum:) Yaş aldığımı daha çok hissettiğim şu dönemde, tam da bunun farkına vardım aslında. Küçük olanların bize ait olmasına o kadar alışmışız ki, büyük olanlara ulaşırken aslında tüm bu küçük şeylerin bize birer vesile olduğunu gözden kaçırır hale gelmişiz. Elbette yazılarımı keyifle okuyan, koskoca hayat tecrübelerine sahip kişilere nutuk niyetinde değil bu cümleler. Kendimi ifade edebildikçe mutlu olanlardanım sadece:)
Üç kuruş fazla olsun kırmızı olsun… Yaptığım ve tükettiğim yüzlerce ekmek reçetesinin sonunda farklı arayışlara girdim tabii:) bir insanın hayatı sadece mutfakta geçiyorsa, bazen kendini neşelendirmek için türlü oyunlar oynar. Bu tarifi denerken de ben çok eğlendim. Mutfakta titiz çalışırım, ancak beni mutlu edecek kadar kirlenmeye de mutlaka izin veririm. Duvardan çıkaramadığım kırmızı lekeler de bu eğlenceden geri kalanlar oldu. Bu şekilde hem doğanın bitmeyen mucizelerine şahit oldum, hem de ortaya çok keyifli bir ekmek çıktı. Bu reçetenin en temel halini paylaşmak istedim. Pancarın güzel aromasına ve dokusuna yakıştıracağınız, her türlü taze ya da kuru baharatı ekleyerek bu mükemmel görüntüye eşlik etmesini sağlayabilirsiniz. Tercihe göre, baharat tohumları ve kuruyemişler de neşenize neşe katabilir. Örneğin; anason tohumları, taze biberiye, kabak çekirdeği sizler için çok farklı oyun arkadaşları olabilir. İyi eğlenceleeeeer…
Malzemeler; ½ cup tereyağı 3 orta boy olgun muz ¾ cup esmer şeker 1 yumurta 2 tsp sıvı vanilya 2 cup un ½ tsp tuz 1½ tsp karbonat Hazırlanışı; Tereyağını sos tenceresinde hafif kahverengi bir renk alana kadar kısık ateşte eritin. Soğumasını bekleyin. Geniş bir kabın içinde muzları çatalla ezin. Esmer şeker, yumurta ve sıvı vanilyayı ekleyin. Tamamen karışana kadar çırpın. Tereyağını da ekleyerek çırpmaya devam edin. Başka bir kapta un, tuz ve karbonatı karıştırın. Muzlu karışıma ekleyerek tamamen biraraya gelene kadar çırpın. Kalıba döktükten sonra üzerine isteğe göre yulaf, tarçın vs. serpilerek pişirilebilir. 170 C’de, 45 dk üzeri altın rengi alana kadar pişirin. Bir şiş veya kürdan yardımı ile içinin pişip pişmediğini kontrol edebilirsiniz.
Yeast and Sugar 