Yazmaya başladığım günden beri, sık sık çevremden benzer türde enerjiler alıyorum. Nazik beğeni ve takdirlerinin yanı sıra, gözlerinde küçük soru işaretlerine şahit oluyorum. Ben neden bu iş için bu kadar heyecan duyuyorum? Ne de olsa dünyayı kurtarmıyorum:) Yaş aldığımı daha çok hissettiğim şu dönemde, tam da bunun farkına vardım aslında. Küçük olanların bize ait olmasına o kadar alışmışız ki, büyük olanlara ulaşırken aslında tüm bu küçük şeylerin bize birer vesile olduğunu gözden kaçırır hale gelmişiz. Elbette yazılarımı keyifle okuyan, koskoca hayat tecrübelerine sahip kişilere nutuk niyetinde değil bu cümleler. Kendimi ifade edebildikçe mutlu olanlardanım sadece:)